แชร์ให้สมใจแค้น !!! เด็กสาววัย 15 ถูกครูข่มขืน-ชำแหละศพ เอาหัวต้มเปื่อย

เมื่อวันที่ 18 ก.ย.56 เว็บไซต์ไชน่าสแม็คของจีน ได้รายงานเหตุการณ์สุดสยองที่เกิดขึ้นในมณฑลซานตง ประเทศจีน เมื่อเด็กสาววัย 15 ปี รายหนึ่ง ต้องจบชีวิตหลังถูกครูหลอกไปข่มขืนแล้วฆ่า ก่อนนำชำแหละศพเป็นชิ้นๆ แล้วนำศีรษะของเด็กไปต้มในหม้อจนเปื่อย

 เหตุการณ์สุดสลดใจครั้งนี้ เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 17 ส.ค.ที่ผ่านมา ที่เมืองเว่ยฟาง มณฑลซานตงของจีน เสี่ยวมิน นักเรียนสาววัย 15 ปี ที่ได้รับคะแนนสูงที่สุดในโรงเรียน ได้หายตัวไปอย่างลึกลับระหว่างทางกลับบ้าน ทำให้ครอบครัวของเธอเป็นห่วงเธออย่างมากเพราะกลัวว่าเธอจะเที่ยวเล่นที่ไหน จึงตัดสินใจโทรแจ้งตำรวจเข้ามาช่วยตามหา

ทำให้การตามหาตัวเสี่ยวมินได้เริ่มต้นขึ้น โดยเจ้าหน้าที่ต้องใช้เวลาอีกหลายวันจึงตรวจพบชิ้นส่วนร่างกายของเสี่ยวมินได้ทีละชิ้น ที่ถูกฆาตกรใจทรามนำไปทิ้งไว้ในที่รกร่างทั่วหมู่บ้าน ก่อนจะเริ่มสืบหาตัวฆาตกรอย่างจริงจัง จนกระทั่งมาพบความจริงสุดตะลึงว่า ฆาตกรใจทรามคนดังกล่าว คือครูสอนคณิตศาสตร์จากโรงเรียนเก่าของเธอ และจับกุมตัวได้ในที่สุด

จากการสอบสวนคนร้ายให้การว่า ครูสอนคณิตศาสตร์จากโรงเรียนเก่าของเธอได้เข้าหลอกพาตัวเสี่ยวมินไปเยี่ยมโรงเรียนเก่าของเธอขณะเดินทางกลับบ้าน แต่เมื่อไปถึง ครูคนดังกล่าวกลับลงมือข่มขืนอย่างโหดร้าย ตามด้วยการฆ่าหั่นศพเป็น 8 ชิ้่น และนำศีรษะของเธอไปต้มในหม้อทำอาหาร และนำชิ้นส่วนไปทิ้งไว้ตามที่รกร้างรอบหมู่บ้านหวังทำลายหลักฐานทั้งนี้ เรื่องราวที่เกิดขึ้นสร้างความช็อกให้กับผู้คนชาวจีนเป็นอย่างมาก โดยคนทั้งประเทศต่างเรียกร้องให้ศาลลงโทษครูใจทรามรายนี้ให้ได้รับโทษสูงสุดให้สาสมกับสิ่งที่ก่อเอาไว้ 

2016 BBC News Thailand s King Bhumibol Dies Aged 88 National Mourn...

Rice fields destroyed by high waters in Prey Veng

Some 1,000 hectares of rice fields in Prey Veng province have been completely destroyed by flooding and thousands more are at risk elsewhere, according to Keo Vy, spokesman for the National Committee for Disaster Management.

Vy said yesterday that the floods, caused by two weeks of heavy rain, has damaged homes, fields and even roads.

“One thousand hectares of seeding in Preah Sdech district, Prey Veng province, are completely damaged,” he said, adding that they will not yield any crops.

Vy said that 10,000 hectares of rice seeding in Tbong Khmum province and 813 hectares in Kampong Chhnang province are also flooded and in danger of being completely destroyed if water levels don’t drop soon. Sections of four roads in Tbong Khmum, including parts of national roads 11 and 7, have also been temporarily closed, he added.

The Ministry of Water Resources and Meteorology on Wednesday forecasted continued heavy rains nationwide until October 17, warning that Tbong Khmum, Prey Veng, Svay Rieng, Kandal, Kampong Speu and Preah Sihanouk provinces are all at serious risk of flooding.eld any crops.

Funeral master enshrines old tradition in new generation, and a modern show

Master Seng Norn works in the business of shepherding souls from life to death, and he’s survived a few brushes with the latter.

Six years ago, he slipped into a coma, suffering from tuberculosis. His wife purchased his coffin. His grandsons set up his musical instruments for a performance and waited for him to die.

At 75 years old, Seng Norn is now one of a few remaining masters of kantoaming, ancient Cambodian funeral music. Last month, he found himself in New York City on his first trip outside of the Kingdom. The musician was selected to perform as part of American artist Taryn Simon’s multidisciplinary work An Occupation of Loss at the Park Avenue Armory.

Simon brought together 30 “professional mourners” from across the globe, from Cambodia to Kyrgyzstan, placing them inside tall, concrete columns that amplified the somber performance. The exhibition ended on September 25, and Seng Norn returned home, to Siem Reap – the only place in Cambodia where kantoaming is still taught.

“I was so excited to be there, and as a representative of Cambodia,” says Seng Norn. “I’ve never been anywhere in my life.”

In June, An Occupation of Loss will reconvene in London.

A kantoaming performance requires three musicians, who play gongs, drums and the srolai flute while sitting back to back. It is believed that it is the only music that can be played, while a soul leaves the body, at the funeral ceremony.

Likewise, it should only be performed when a soul leaves its body. So students must practise away from any listeners.

“If we would like to teach someone about kantoaming music, we cannot teach them in the village,” Seng Norn explains. “My masters said that it is funeral ceremony music . . . if [we] perform it when there is no one who has died, it will bring bad luck to the people and the village.”

Seng Norn was born in 1941 in Spean Koeak village in Siem Reap province to a farming family. At the age of 16, he started learning pin peat music – and later, kantoaming – from an old master, Um Cheib, and soon began to perform locally.

“After seeing kantoaming’s masters were old, I decided to learn more about kantoaming,” Seng Norn says. “I think that if I had not carried this music on, it would be lost.”

Under the Khmer Rouge regime, it nearly was. Seng Norn recalls the period bitterly.

“There were no performances. We were not allowed to do anything,” he says. “There was nowhere to play and no audience to perform for.”

Seng Norn had to lie about his career to spare his life. “If they knew I was an artist, they would kill me,” he says. He wrapped his instruments in clothes and buried them under his master’s house, where they stayed until the regime fell.

Since 2004, Seng Norn and another kantoaming master have been supported by Cambodian Living Arts (CLA). They both helm troupes that teach in their communities, aiming to preserve kantoaming among the younger generations.

For years, Seng Norn has taught his own grandsons kantoaming on weekends at Wat Bo. Pong Pon and Pong Rean, both in their late 20s, travelled to New York with him, completing the trio on display in An Occupation of Loss.

“Not everyone would like to learn kantoaming music. It is not a happy music,” Seng Norn says. “But luckily, both my grandsons agreed to learn. I am no longer afraid that kantoaming will be lost.”

Speaking about his own near-death experience, the master recalls only gratitude to his grandsons.“That moment, I was so happy to hear that my grandsons set up the kantoaming performance,” Seng Norn says. “I knew I did not have to worry about kantoaming music.” He laughs.

“But I was sad, as I still wanted to live,” he says. So he did.