 |
| ប្រជាពលរដ្ឋខ្វារត្រីឆ្លូញក្នុងប្រឡាយនៅភូមិចកធំ ឃុំកកោះ ស្រុកមោងឫស្សី ខេត្តបាត់ដំបង កាលពីថ្ងៃទី១៣ ខែមករា ឆ្នាំ២០១៧។ RFA/Hum Chamroeun |
ប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួននៅស្រុកបាកាន ខេត្តពោធិ៍សាត់ ចាប់យករបរខ្វារត្រីឆ្លូញពេលទំនេរពីការធ្វើស្រែចម្ការ ដើម្បីរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែមដោះស្រាយជីវភាពគ្រួសារប្រចាំថ្ងៃ។ ពួកគាត់ធ្វើដំណើរចេញពីផ្ទះទៅស្វែងរកទីកន្លែងដែលមានទឹក ដូចជាប្រឡាយ និងបឹងជាដើម ដើម្បីប្រកបរបរនេះក្នុងចម្ងាយផ្លូវប្រមាណពី ២០ ទៅ ៧០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយថ្ងៃ។
ប្រជានេសាទនៅស្រុកបាកាន ទាំងអស់នោះ ពួកគាត់ធ្វើដំណើរដោយម៉ូតូជាក្រុមៗមានគ្នាប្រមាណពី ៥ ទៅ ១០នាក់ក្នុងមួយក្រុម ហើយចេញដំណើរពីផ្ទះជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅម៉ោង ៦ព្រឹករហូតដល់ម៉ោង ៩យប់ ទើបត្រឡប់ទៅដល់ផ្ទះវិញ។
នៅជាប់ម៉ូតូរបស់ពួកគាត់ឃើញមានឧបករណ៍ខ្វារត្រីឆ្លូញ រាងដូចជារនាស់រាស់ដី និងមានដងធ្វើពីដើមឫស្សីដែលមានប្រវែងប្រមាណ ៣ម៉ែត្រ មានដបដាក់ទឹកផឹក និងប៊ីដុងសម្រាប់ដាក់ត្រីឆ្លូញជាដើម។
ពលរដ្ឋម្នាក់សម្បុរខ្មៅរាងស្គម ពាក់អាវយឺតខ្មៅដៃវែង រស់នៅភូមិស្វាយដូនកែវ ឃុំស្វាយដូនកែវ ស្រុកបាកាន លោក វិន ជា ផ្ដល់សម្ភាសឲ្យអាស៊ីសេរី នៅមាត់ប្រឡាយ ខណៈខ្វារត្រីឆ្លូញនៅភូមិចកធំ ឃុំកកោះ ស្រុកមោងឫស្សី ខេត្តបាត់ដំបង ថាលោកប្រកបរបរនេះប្រមាណ ១០ឆ្នាំហើយ។
បុរសវ័យ ៤៧ឆ្នាំរូបនេះបន្ថែមថា ពួកគាត់ធ្វើដំណើរទៅរកត្រីឆ្លូញ ភាគច្រើននៅតាមបឹង និងតាមប្រឡាយជាប់ផ្លូវជាតិលេខ៥ ហើយជួនជិតជួនឆ្ងាយ និងគ្មានទិសដៅពិតប្រាកដនោះទេ។ លោកបន្តថា យ៉ាងហោចណាស់ធ្វើដំណើរពី ២០ ទៅ ៧០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយថ្ងៃ ដើម្បីរកទីកន្លែងខ្វារត្រីឆ្លូញបាន។ លោកអះអាងថា មុខរបរនេះជារបរបន្ថែមក្រៅអំពីការធ្វើស្រែចម្ការរៀងរាល់ឆ្នាំ ដើម្បីរកប្រាក់ដោះស្រាយជីវភាពគ្រួសារប្រចាំថ្ងៃ៖ «ជួនកាលទៅបាត់ដំបង ជួនកាលទៅខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ចេះតែដើររកទៅគ្រាន់បានសងថ្លៃជីដាក់ស្រែដែរ។ ពេលចេញពីផ្ទះព្រមគ្នា ហើយមកដល់កន្លែងរកបែកគ្នារក ហើយបានត្រី ២ ទៅ ៣គីឡូក្រាមរាល់ថ្ងៃមិនដាច់ទេ»។
លោក វិន ជា បន្តក្នុងទឹកមុខញញឹមញញែមថា ថ្ងៃណារកត្រីបានច្រើនលក់បានប្រាក់ប្រមាណពី ៣ម៉ឺនទៅ ៦ម៉ឺនរៀលក្នុងមួយថ្ងៃ។ លោកបន្ថែមថា ថ្វីត្បិតតែរបរនេះរកបានប្រាក់ចំណូលមិនច្រើនក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែអាចជួយដោះទាល់ជីវភាពក្នុងបន្ទុកគ្រួសាររបស់លោកបានមួយផ្នែកដែរ ដោយពុំចាំបាច់ខ្ចីប្រាក់ពីស្ថាប័នមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុ យកមកធ្វើដើមទុនសម្រាប់ធ្វើស្រែនោះទេ៖ «ខ្ញុំប្រកបរបរនេះមកតាំងពីអើយមក ជាអាជីពទៅហើយ! បើខ្ញុំមិនរកទេ អត់មានលុយសងថ្លៃជីដាក់ស្រែ។ ដល់ពេលយើងខំរកអ៊ីចឹងទៅ បានទប់ទល់ការចំណាយផ្សេងៗក្នុងគ្រួសារដែរ»។
ឧបករណ៍ដែលពលរដ្ឋប្រើសម្រាប់ខ្វារត្រីឆ្លូញ ពួកគាត់ទិញពីម៉ូយអ្នកទិញត្រីឆ្លូញយកមកពីប្រទេសវៀតណាម លក់ឲ្យពួកគាត់ក្នុងឧបករណ៍មួយតម្លៃប្រមាណ ៥ម៉ឺនរៀល។ នៅទីកន្លែងរកត្រីឆ្លូញ ពួកគាត់ចតម៉ូតូតម្រៀបគ្នានៅតាមមាត់ប្រឡាយ រួចយកឧបករណ៍នេសាទត្រីឆ្លូញ និងមានប៊ីដុងទឹកចំណុះប្រមាណ ២០លីត្រ ដោយមានចោះនៅផ្នែកចំហៀងបន្តិចសម្រាប់ដាក់ត្រី ហើយចងខ្សែប៊ីដុងជាប់ចង្កេះបណ្ដែតទឹកអូសជាប់ខ្លួនរបស់អ្នកនេសាទ។ នៅពេលចាប់ត្រីបានម្ដងៗ ពួកគាត់ហាក់មានអារម្មណ៍សប្បាយ បញ្ចេញកម្លាំងស្វាហាប់ ដើម្បីចាប់ត្រីដាក់ក្នុងប៊ីដុងយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
ពលរដ្ឋមកពីស្រុកបាកាន ម្នាក់ទៀត ពាក់អាវខ្មៅដៃវែង លោក ជន សក្ដា ផ្ដល់សម្ភាសឲ្យអាស៊ីសេរី នៅមាត់ប្រឡាយនៅភូមិចកធំ ឃុំកកោះ ខណៈសម្រាកថ្ងៃត្រង់ថា លោកប្រកបរបរនេះ ២ឆ្នាំមកហើយ។ លោកបន្ថែមដោយសម្ដីមួយៗថា ត្រីដែលពួកគាត់រកបានយកទៅលក់ឲ្យម៉ូយនៅផ្សារមោងឫស្សី ស្រុកមោងឫស្សី ខេត្តបាត់ដំបង ក្នុងតម្លៃ ១ម៉ឺន ៤ពាន់រៀលក្នុងមួយគីឡូក្រាម ដោយមិនគិតថាត្រីតូច ឬត្រីធំនោះឡើយ៖ «រកបានមួយថ្ងៃជួនកាល ៤ម៉ឺន ប្រាំម៉ឺនរៀលអ៊ីចឹងទៅ តាមរកបានត្រីតិច និងរកបានច្រើន។ យើងកាច់កិនចំណាយថ្លៃម៉ូតូថ្លៃហូបនំចំណីអីទៅ សល់ប្រាក់បានខ្លះដែរ គ្រាន់ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ»។
ទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះ មេឃុំស្វាយដូនកែវ លោក ឌឹម គឹមហៀត មានប្រសាសន៍ថា ប្រជាពលរដ្ឋនៅក្នុងឃុំស្វាយដូនកែវ ប្រកបរបរខ្វារត្រីឆ្លូញមានប្រមាណ ១០គ្រួសារ ហើយពួកគាត់ភាគច្រើនចាប់យករបរនេះនៅពេលទំនេរពីការធ្វើស្រែចម្ការ នៅចន្លោះពីចុងខែធ្នូ ដល់ពាក់កណ្ដាលខែកុម្ភៈ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ លោកបន្ថែមថា ពលរដ្ឋអាចរកប្រាក់ចំណូលពីរបរមួយនេះប្រមាណ ១ពាន់ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយរដូវ ហើយពួកគាត់មិនបាច់ធ្វើចំណាកស្រុកទៅស្វែងរកការងារធ្វើនៅក្រៅប្រទេសឡើយ៖ «បាទ! ជួនកាលគាត់ទៅដល់ស្រុកបរិបូរណ៍ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ក៏មានដែរ។ ប្រសិនបើគាត់ទៅរកត្រីត្រឹមតែស្រុកមោងឫស្សី អីទេ ប្រមាណម៉ោង ៨យប់គាត់ត្រឡប់មកដល់ផ្ទះវិញអស់ហើយ។ របរនេះឲ្យតែដល់រដូវរួចពីស្រែ ពួកគាត់តែងតែទៅរកត្រីឆ្លូញជាប្រចាំ»។
ប្រធានសមាគមប្រជាធិបតេយ្យនៃសេដ្ឋកិច្ចក្រៅប្រព័ន្ធកម្ពុជា (IDEA) លោក វន់ ពៅ មានប្រសាសន៍ថា ពលរដ្ឋប្រកបរបរធ្វើនេសាទត្រីឆ្លូញដែលជារបរបន្ថែមក្រៅអំពីការធ្វើស្រែ គឺជារឿងល្អ ដែលជួយកាត់បន្ថយភាពគ្មានការងារធ្វើនៅកម្ពុជា។ លោកជំរុញឲ្យរដ្ឋាភិបាល អភិរក្សបឹងបួ និងប្រឡាយធម្មជាតិឲ្យបានច្រើន ដើម្បីឲ្យពលរដ្ឋទាញយកផលប្រយោជន៍ពីការធ្វើនេសាទជាលក្ខណៈគ្រួសាររកប្រាក់ចំណូលបានកាន់តែច្រើន៖ «មួយទៀតរដ្ឋាភិបាលត្រូវតែមានវិធានការទប់ស្កាត់នៃការធ្វើនេសាទខុសច្បាប់ ដូចជាដាក់ស្បៃមុង ហើយនិងឧបករណ៍ឆក់ជាដើម។ ហើយចំណុចសំខាន់មួយទៀត រដ្ឋាភិបាលត្រូវតែរកទីផ្សារលក់ត្រីធម្មជាតិរបស់ប្រជានេសាទដែលគាត់រកបាន»។
ក្រុមអ្នកនេសាទត្រីឆ្លូញនៅឃុំស្វាយដូនកែវ ឲ្យដឹងថា អ្នកដែលប្រកបរបរខ្វារត្រីឆ្លូញ ដែលពួកគាត់ជួបប្រទះមានប្រមាណ ៧០នាក់ ហើយភាគច្រើនមកពីខេត្តពោធិ៍សាត់ និងស្រុកមោងឫស្សី ខេត្តបាត់ដំបង៕
No comments:
Post a Comment