| យុវជន ឡន លន់ ស៊ីឈ្នួលស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងទៅលើកំពូលភ្នំត្បែង ខេត្តព្រះវិហារ កាលពីថ្ងៃទី១១ ខែមករា ឆ្នាំ២០១៧។ RFA/Hang Savyouth |
ភ្នំត្បែង ឋិតនៅចម្ងាយជិត ៣០គីឡូម៉ែត្រទិសទក្សិណពីទីរួមខេត្តព្រះវិហារ។ ទីនោះស្ថិតនៅចន្លោះព្រំប្រទល់ស្រុកចំនួន៤ គឺស្រុកត្បែងមានជ័យ ស្រុកសង្គមថ្មី ស្រុកគូលែន និងស្រុករវៀង នៃខេត្តព្រះវិហារ។ នៅលើខ្នងភ្នំត្បែង បច្ចុប្បន្នមិនមានរចនាសម្ព័ន្ធផ្លូវថ្នល់ស្អាតសម្រាប់ឲ្យអ្នកដំណើរ ឬក៏ប្រជាពលរដ្ឋអាចដឹកជញ្ជូនអីវ៉ាន់ ឬក៏កសិផលនានាបានដោយងាយស្រួលទេ។
អ្នកដំណើរ ឬក៏ប្រជាពលរដ្ឋដែលឡើងទៅលើកំពូលភ្នំត្បែង គឺត្រូវតែប្រើកម្លាំងកាយដើរដោយថ្មើរជើង ហើយប្រសិនបើមានអីវ៉ាន់ច្រើន គឺត្រូវជួលកម្លាំងមនុស្សខ្លះឲ្យជួយស្ពាយ ឬក៏លីឡើងទៅលើភ្នំ។
ប្រជាពលរដ្ឋនៅភូមិដាច់ស្រយាលខ្លះនៃស្រុកប្រាសាទបល្ល័ង្គ ខេត្តកំពង់ធំ ស្រុកត្បែងមានជ័យ និងស្រុកគូលែន របស់ខេត្តព្រះវិហារ កំពុងនាំគ្នាទៅធ្វើជាកម្មករស៊ីឈ្នួលលី និងស្ពាយអីវ៉ាន់គ្រប់ប្រភេទឡើងទៅលើកំពូលភ្នំត្បែង នាពេលបច្ចុប្បន្ន។
ការស៊ីឈ្នួលលី និងស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងទៅលើកំពូលភ្នំដែលមានកម្ពស់ប្រមាណ ៦០០ម៉ែត្រតាមជណ្ដើរចំនួនរហូតដល់ទៅ ៣.០០០កាំនោះ គឺប្រើកម្លាំងកាយសុទ្ធសាធ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែតស៊ូធ្វើការងារនេះ ពីព្រោះមិនមានការងារអ្វីផ្សេងទៀតនៅជិតតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅឡើយ។
យុវជនអាយុជាង ២០ឆ្នាំម្នាក់ក្នុងចំណោមគ្នីគ្នាជាច្រើនទៀតដែលកំពុងអង្គុយនៅជើងភ្នំត្បែង រង់ចាំអ្នកមកជួលឲ្យស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងភ្នំ គឺលោក ឡន លន់។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា រូបគាត់មានស្រុកកំណើតនៅឃុំសាលាវិស័យ នៃស្រុកប្រាសាទបល្ល័ង្គ ខេត្តកំពង់ធំ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នគាត់មានប្រពន្ធនៅភូមិក្រាំងដូង ឃុំព្រះឃ្លាំង នៃស្រុកត្បែងមានជ័យ ខេត្តព្រះវិហារ។
ឡន លន់ ឲ្យដឹងថា ជារៀងរាល់ថ្ងៃចាប់តាំងពីព្រឹកព្រលឹម គាត់តែងចេញពីផ្ទះមកអង្គុយនៅជើងភ្នំត្បែង ដើម្បីរង់ចាំស៊ីឈ្នួលស្ពាយអីវ៉ាន់របស់ភ្ញៀវ ឬក៏លីគ្រឿងសំណង់របស់ព្រះសង្ឃឡើងទៅលើកំពូលភ្នំត្បែង។ គាត់ធ្វើការងារដ៏លំបាកបែបនេះ ដោយសារតែគ្មានការងារអ្វីផ្សេងទៀតទេ៖ «ស្ពាយឡើងភ្នំរាល់ថ្ងៃ និយាយពីពិបាកលើសពីពិបាកហើយ។ ខ្ញុំយកការងារនេះធ្វើជាមុខរបរយូរដែរហើយ ចុះឡើងៗបានប្រាក់តិចតួច មិនដែលសល់ទុកទេ»។
ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ក្រុមកម្មករស៊ីឈ្នួលលី និងស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងទៅលើកំពូលភ្នំត្បែង ទទួលរ៉ាប់រងស្ពាយអីវ៉ាន់គ្រប់មុខទាំងអស់ ឲ្យតែភ្ញៀវត្រូវការជួលពួកគេ។ ពួកគេម្នាក់ៗអាចស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងភ្នំចាប់ពីទម្ងន់ ៣០គីឡូក្រាមឡើងទៅដល់ ៧០គីឡូក្រាម ដោយទទួលបានកម្រៃប្រហែល ១៥.០០០រៀលទៅ ២០.០០០រៀលក្នុងមួយជើងៗ។ ជួនកាល ពួកគេមិនត្រឹមតែស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងទៅដល់ទីវត្តដំបូកខ្មៅ នៃកំពូលភ្នំត្បែងប៉ុណ្ណោះទេ គឺគេបានស្ពាយដើរថ្មើរជើងរហូតទៅដល់ភូមិថ្មបីដុំ ដែលនៅឆ្ងាយប្រហែល ៨គីឡូម៉ែត្រថែមទៀតផង។
 |
| យុវជន សារឿន រ៉ា (ឆ្វេង) និងមិត្តភ័ក្ដិរបស់គាត់ដែលស៊ីឈ្នួលស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងភ្នំ ឈប់សម្រាកនៅក្នុងទីវត្តដំបូកខ្មៅ ខេត្តព្រះវិហារ កាលពីថ្ងៃទី១១ ខែមករា ឆ្នាំ២០១៧។ RFA/Hang Savyouth |
យុវជនម្នាក់ទៀតជាកម្មករស៊ីឈ្នួលស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងភ្នំដែរ មកពីឃុំសាលាវិស័យ នៃស្រុកប្រាសាទបល្ល័ង្គ ខេត្តកំពង់ធំ លោក សារឿន រ៉ា ឲ្យដឹងថា គាត់មិនមានចំណេះវិជ្ជាសម្រាប់ធ្វើការងារអ្វីចិញ្ចឹមជីវិតទេ ពីព្រោះគាត់មិនចេះអក្សរខ្មែរទាល់តែសោះ។ យុវជនដដែលបញ្ជាក់ថា តាំងតែពីកុមារភាព រូបគាត់តែងប្រើកម្លាំងដើរស៊ីឈ្នួលគេ គ្រាន់បានកម្រៃចិញ្ចឹមជីវិត ពីព្រោះតែដីស្រែចម្ការមានតិចតួច៖ «ស្ពាយស៊ីម៉ងត៍ លីអីវ៉ាន់គ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ ពិបាកណាស់! ណាវាហត់ផង ណាចុកជើងចុកដៃ សរសៃសសូងគ្រប់កន្លែងទាំងអស់។ សំណួរ៖ ចុះកម្រៃដែលរកបានយកទៅធ្វើអ្វីខ្លះ? ឆ្លើយ៖ យកទៅឲ្យប្រពន្ធធ្វើស្រែភ្ជួររាស់ដីជាដើម»។
ភាគច្រើននៃអីវ៉ាន់ដែលកម្មករស៊ីឈ្នួលស្ពាយឡើងលើភ្នំត្បែងនោះ គឺជាសម្ភារសំណង់របស់ព្រះសង្ឃដែលកំពុងតែត្រូវការកសាងវត្តដំបូកខ្មៅក្របៅជ្រុំ ដូចជាការ៉ូ ឥដ្ឋ ស៊ីម៉ងត៍ ព្រមទាំងដែកជាដើម។
អ្នកគ្រប់គ្រងការសាងសង់អារាមដំបូកខ្មៅក្របៅជ្រុំ លោក ឌុក វុទ្ធី មានប្រសាសន៍ថា ជារៀងរាល់ថ្ងៃមានកម្មករប្រុសៗជាច្រើននាក់មកពីស្រុកប្រាសាទបល្ល័ង្គ ខេត្តកំពង់ធំ មកពីស្រុកត្បែងមានជ័យ និងស្រុកគូលែន ខេត្តព្រះវិហារ ជាដើម តែងមកស៊ីឈ្នួលលី និងស្ពាយសម្ភារសំណង់មកសាងសង់ទីវត្ត។ លោក ឌុក វុទ្ធី បញ្ជាក់ថា បច្ចុប្បន្នដំណើរការសាងសង់ទីវត្តដំបូកខ្មៅក្របៅជ្រុំ នៅលើខ្នងភ្នំត្បែងនេះ បើកុំតែបានកម្លាំងកម្មករស៊ីឈ្នួលស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងភ្នំ កុំអីមិនអាចដំណើរការងារគ្រប់យ៉ាងបានទេ៖ «កាលមុនវាមានច្រើន ប៉ុន្តែឥឡូវដល់រដូវគេដកដំឡូង គឺកម្មករខ្លះបានទៅដកដំឡូងហើយ។ នៅទីនេះបើកម្មករមួយក្រុមរវល់ទៅ គឺកម្មករមួយក្រុមទៀតមកប្ដូរវេនគ្នា»។
ចាប់តាំងតែពីជើងភ្នំរហូតទៅដល់កំពូលភ្នំត្បែង គឺមិនសូវមានផ្ទះប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅទេ។ ក្រុមកម្មករដែលស៊ីឈ្នួលស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងភ្នំទាំងអស់ ប្រសិនបើគេចុះមកជើងភ្នំអង្គុយចាំស្ពាយអីវ៉ាន់យូរ គឺពួកគេប្រាកដជាដាច់បាយថ្ងៃត្រង់ ប៉ុន្តែបើពួកគេបានឡើងទៅលើកំពូលភ្នំទាន់ពេលព្រះសង្ឃឆាន់ចង្ហាន់ថ្ងៃត្រង់ គឺអាចបានចង្ហាន់ដែលនៅសេសសល់។
ព្រះភិក្ខុ រី បូរិន គង់នៅវត្តដំបូកខ្មៅក្របៅជ្រុំ មានព្រះថេរដីកាថា បច្ចុប្បន្ននៅទីវត្តលើកំពូលភ្នំ គឺមានព្រះសង្ឃតែ ៣អង្គគង់នៅ និងមានតាយាយចំនួន ៦នាក់នៅជួយធ្វើចង្ហាន់ប៉ុណ្ណោះ មិនមានភូមិរបស់ប្រជាពលរដ្ឋនៅជិតទេ។ ភិក្ខុ រី បូរិន បញ្ជាក់ថា សព្វថ្ងៃ ព្រះអង្គ និងព្រះសង្ឃ ២អង្គផ្សេងទៀតក៏មិនមានចង្ហាន់គ្រប់គ្រាន់ដូចជាព្រះសង្ឃដែលគង់នៅទីក្រុងដែរ ប៉ុន្តែចេះតែជួយដល់កម្មករដែលស្ពាយអីវ៉ាន់ឡើងភ្នំទាំងនោះ ឲ្យគ្នាបានអាហារគ្រាន់តែចម្អែតក្រពះទៅ៖ «ចង្ហាន់សព្វថ្ងៃហ្នឹងជួនណាទៅក៏មានបន្លែបេះពីក្នុងព្រៃ ហើយមានមើមដំឡូងអីខ្លះទៅ។ ជួនកាលក៏មានញាតិញោមយកមកពីឆ្ងាយប្រគេនខ្លះទៅ»។
លើខ្នងភ្នំត្បែង ថ្វីត្បិតតែជាតំបន់រមណីយដ្ឋានធម្មជាតិ មានទឹកធ្លាក់ និងព្រៃភ្នំស្រស់បំព្រង ក៏ប៉ុន្តែមិនមានអ្នកទេសចរពីចម្ងាយឡើងទៅកម្សាន្តនៅឡើយទេ។ អ្នកដែលឡើងទៅកាន់តំបន់ភ្នំនេះ ភាគច្រើន គឺសុទ្ធតែមានឥរិយាបថចម្លែកៗមិនសូវចាប់អារម្មណ៍ពីការរីកចម្រើនរបស់សង្គមផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រ និងបច្ចេកវិទ្យាអ្វីទេ ច្រើនតែរបៀបជាតាបស និងលោកធុតង្គ ស្វែងរកធម៌ និងអំណាចខាងសាសនាប៉ុណ្ណោះ។
បច្ចុប្បន្ន ព្រះសង្ឃដែលគង់នៅវត្តដំបូកខ្មៅ កំពុងប្រឹងប្រែងកសាងសមិទ្ធផលជាបន្តបន្ទាប់នៅលើកំពូលភ្នំត្បែង ក្នុងបំណងចង់ឲ្យពុទ្ធបរិស័ទ និងប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរបានឡើងទៅលើកំពូលភ្នំនោះ ដើម្បីធ្វើបុណ្យទានផង និងកម្សាន្តសប្បាយជាមួយធម្មជាតិផងក្នុងពេលអនាគត៕
No comments:
Post a Comment